Mijn hijab story

Edward Lorenz beschreef ooit kleine veranderingen met grote gevolgen in een prachtig metafoor: “De vleugels van een vlinder kunnen een tornado veroorzaken”. Dit is zeker het geval geweest in mijn leven, dat er niet altijd zo heeft uitgezien als dat het nu doet.

Ik draag namelijk pas sinds drie jaar een hijab. In mijn leven koos ik er altijd voor om later een hijab te dragen. Later, wanneer ik ouder ben, dacht ik. Wanneer ik ergens anders werk of als ik nog een kind krijg. Genoeg laters om uit te kiezen. En toch kwam die later eerder dan verwacht; toen mijn dochter van twaalf uit haarzelf een hijab begon te dragen. Ze stond op de drempel van de middelbare school en koos ervoor om uit zichzelf hier te introduceren met een hijab.

Toen ze met dit nieuws vertelde kende mijn trots en blijdschap geen einde. En toch sneed het mes aan twee kanten. Ik begreep eerst niet waarom nu. Ik voelde angst. Na haar besluit om een hijab te dragen bekropen de dagen erna mij vragen zoals, ‘Hoe de wereld naar mij zou kijken?’ en ‘Wat voor moeder ben ik als mijn dochter een hijab draagt en ik niet?’ Vragen zonder antwoorden.

Daar bovenop kwamen ook de vragen van mijn dochter. Ook zij had, ondanks haar keuze, onzekerheden. De antwoorden die ik gaf kwam voort uit mijn verlangen, maar spraken mijn daden tegen. Zo zei ik dat ze niet bang hoefde te zijn voor wat anderen denken. Waarop zij vroeg waarom ik dan nog geen hijab droeg. Confronterende vragen, zeker van mijn twaalfjarige dochter.

Ik kende in deze periode schuld, confrontatie en verdriet. De angst die gepaard kwam met mijn dochters beslissing kon ik nu in ieder geval plaatsen. De daaropvolgende periode van zes maanden stond in het teken van bezinning, reflectie en teruggaan naar mezelf. Het is goed te vergelijken met aan de rand van een zwembad staan, wetende dat het water koud is, maar je er toch in moet springen. Vol met aarzeling, uitstelgedrag en angst om geduwd te worden, sta je op die rand. Echter, eenmaal in het water went het en voel je niks van die kou.

Op een avond vroeg ik waarom ze eigenlijk een hoofddoek wilde dragen. Ze kwam naast me zitten en op een natuurlijke, ongeforceerde manier beschreef ze haar reden. Ze zei: ‘Stel je voor dat iedereen me straks op school kent zonder hijab. En ik wil dan een hoofddoek dragen. Dan gaat iedereen misschien raar doen tegen me doen. Of krijg ik veel vragen en aandacht. Dat wil ik niet. Beter dat ze me dan gelijk kennen met een hoofddoek, toch?’

Het was dat korte antwoord, die paar seconden, waarin mijn wereld omdraaide. Ik realiseerde me hoe haar reden om een hijab te dragen precies mijn angst was om het niet te doen. En zonder dat ze het doorhad veroorzaakte ze met haar vlindervleugels een tornado. Van honderden argumenten om de hoofddoek later te dragen, in verhaal met honderden argumenten om de hoofddoek later te dragen en veranderde ze het naar een simpele ‘nu of nooit’.

Enkele dagen later stapte ik de wereld in met hijab.

Ik ben veranderd. Ik groei op persoonlijk vlak, omdat ik besef hoe overtuigingen ons in de greep kunnen houden. Hoe makkelijk het is om verlamd te raken door angst, maar ook hoe het met een zin, een gesprek of een gebaar kan veranderen. Zó ben ik op het idee gekomen om een eigen hijablijn te starten. Om ambitieuze en moedige vrouwen te voorzien en ze te inspireren middels stijlvolle en functionele hijabs om ook de zonnige kant van het leven te blijven inzien.

Ik blijf mijn best doen om vooral mijn talenten in hun volledigheid te benutten en het beste uit mezelf te blijven halen. Mijn ondernemingsavontuur is eigenlijk net begonnen en ik nodig je uit om mij te volgen. Petit Sam is bestemd voor iets groots in sha Allah en ik wil elke zuster daarin meenemen.

Voel je welkom om mij te benaderen met jouw angsten, overtuigingen of waarin jij vastloopt. De (kleine) overwinningen moeten we niet vergeten. We zijn er voor elkaar.

Tot slot wil ik Allah bedanken voor zijn Mededogen (Rahma) en Gunsten en dat Hij van ons allen houdt.

Liefs,

Btisam